Włoska Barbera z Piemontu

Choć pod względem upraw szczep Barbery jest jednym z  najbardziej rozpowszechnionych we Włoszech, to do lat 80 XX wieku wykorzystywano go  wyłącznie do produkcji tanich win codziennego użytku lub jako anonimowy składnik kupaży.

Tradycyjna Barbera charakteryzuje się wysoką kwasowością, małą zawartością tanin, ciemnym kolorem, smakiem wiśni i jagód oraz rustykalnym aromatem.

Obecnie w nowoczesnych Barberach stosuje się pewne zabiegi dla obniżenia poziomu kwasowości, zwiększeniem ilości tanin i wyeliminowania rustykalności.

Dzięki wysokiej kwasowości wino Barbera świetnie pasuje do tradycyjnej piemonckiej kuchni i potraw obfitych  w pomidory.

Pierwsze wzmianki o Barbrze pochodzą z XIII wieku. W katerze w Casale Monferrato znajdują się dokumenty, gdzie jest mowa o dzierżawie winnic z „de bonis vitibus barbexinis”. Często rejony Monferrato uważa się za ojczyznę Barbery. Istnieją jednak też dwie inne hipotezy odnośnie pochodzenia tego szczepu: z Lombardii z Oltrepò Pavese bądź z rejonu pogranicza hiszpański-francuskiego.

Na przełomie XIX i XX wieku, po klęsce ataku filoksery Barbera jako szczep odporny na działanie chorób i szkodników, jak również łatwy w uprawie i plenny zyskał popularność.

W 1985 roku miał miejsce skandal metanolowy, z powodu którego znacznie ucierpiała reputacja barbery – grupa producentów win dodawała do swoich wyrobów metanol, wyrządzając ogromne szkody: utratę wzroku i pogorszenie stanu zdrowia konsumentów. Odnotowano śmiertelne przypadki. Areał upraw barbery znacznie się zmniejszył.

Obecnie Barbera pod względem powierzchni upraw zajmuje 3 miejsce we Włoszech – po sangivese i montepulciano.

Najbardziej znane są barbery z DOC Barbera d’Alba, Barbera d’Asti i Barbera del Monferrato. Poza Piemontem Barberę uprawia się również w Emilii, Lombardii, Apulii, Kampanii i na Sardynii. Poza granicami Włoch szczep ten można spotkać w Argentynie, Brazylii, Urugwaju, RPA i Kalifornii.